فانوس های خیس

"فانوس های خیس"

.

.

صد و هفتاد و خُرده ای دلبر

صد و هفتاد و خُرده ای یاور

.

صد و هفتاد و خُرده ای فانوس

خیس ، اما ز ماه روشن تر

.

صد و هفتاد و خُرده ای غواص

مرد و دریادلان بی سنگر

.

شیرمردان کربلای چهار

هر تنی یک سپاه و یک لشکر

.

عاشقانی که اقتدا کردند

دست بسته به عشق دست قمر

.

یوسفان اسیر در زنجیر

همه سیمرغ زیر خاکستر

.

باز برگشته اند تا باشند

آیه ایی بر منی که کورم و کر

.

صد و هفتاد و خُرده ای یعقوب

و قسم بر دل صبور پدر

.

و بمیرم برای تک تک آن

چشم های به راه صد مادر

.

و مرا کشته است یک صحنه

که مرور و مرور شد در سر

.

پسر کوچک یکیشان گفت

صد و هفتاد و چار و بابا ، پر

.

ماهی اما که پر ندارد،نه؟

مادرش هم خبر نشد آخر

.

.

رضوان باقری

حال من خوب عست...

توی کوچه می نشینم باز ، ساعت چارو نیم

حال من خوب است، اما گهگداری هم وخیم

.

.

نیمه های شب تمام شهر خوابش برده است

باز هم زد بر سرم ، یک تاکسی،عبدالعظیم

.

.

مادرم گفته مُخَم تاب آمده ، خُل میزنم

راست میگوید ، دو چشمان تو و عقل سلیم؟

.

.

خواستم فکر تو را امشب ز سر بیرون کنم

باز کم اوردم و فکرت شده در سر مقیم

.

.

راستی اصلا برایت گفته بودم چند بار؟

نذر کردم چشم هایت را سر دیگ حلیم؟

.

.

آرزویم شد که لاکردار! یک شب بشنوم

مست و حیران آمده از سوی زلفت یک نسیم

.

.

مادرم گفته پسر عاشق نشو ، کج میروی

من ولی رفتم تمام راه کج را مستقیم

.

.

آخرش میدزدمت از خانه ی بابا تو را

میشناسی این منه کله خرم را از قدیم

.

.

توی کوچه غرق افکار تو خوابم برده بود

گربه آمد ، پیشته ، لعنت به شیطان رجیم :)

رضوان باقری

مادر مفقود الجسد...

مادر مفقود الجسد

باران که میزند ، دل من شور میزند.

بر هر نفس بدون تو هاشور میزند

.

.

صدبار ، گفتمش به عزیزت قسم نیا

گفتست ، که مامورم و معذور ، میزند

.

.

دنبال یوسفم تو به صحرا بزن دلت

شاید صدای ناله ای از دور میزند

.

.

یک گوشه شاید از دل صحرا عزیز من

افتاده زیر بارش و مهجور میزند

.

.

عاشق شدست، یوسف من سال های سال

طعنه ، به جان نثاری منصور میزند

.

.

یوسف همیشه در ته چاهی که نیست ، نه؟

گاهی سری به منتظر کور میزند

.

.

یعقوب! خوشبحال تو از یوسفت که رفت

یک پیرهن رسید و دلت نور میزند

.

.

میدانم ! اخرش نرسد یوسفم ولی

یک سر به من به وقت ته گور میزند

.

.

باران که میزند همه ی شهر راضیند

اما دوباره این دل من شور میزند...

رضوان باقری

آشق...

آشـــق

مــــردم مرا آیینـــه ی دق می شناسنـــــــد

مجنـــون ، همان رضــوان سابق می شناسند

.

.

در راه عشقـــت چه کلاهــــی بر ســــرم رفت 

دیگر مرا با نـــام  " آشـــــــــــق"  می شناسند

رضوان باقری

سایه نشین

من که خشکیده ام و سردم و بی شاخه و برگ

.

.

پدرت خــــوب ! چرا ســــــایه نشینــم شده ای؟

.

.

رضوان باقری

انتظار؟نه...

انتظار؟ نه...

گهگاه ، یاد میکنمت ، بیقرار؟ نه

بی یاد تو خوشم ، تب روی نگار ؟ نه

.

.

شب را به صبح ، صبح به شام و همین بساط

درگیر کار و زندگیم ، انتظار؟ نه

.

.

آن کس که گندم و جوی دنیا نخورده است

میداند از حلاوت طعم انار؟نه

.

.

تو اولین معرف عالم شدی و من

تا آمد اسم تو شده ام مستعار؟نه

.

.

جمعه به جمعه میگذرد ، بیخیال من

اصلا به من چه ماه نشد آشکار ، نه؟

.

.

باید گلایه های خودم را عوض کنم

با کوله ای ز بار معاصی ، هوار؟نه

.

اصلا نبودن تو برایم مهم که نیست

انگار نه انگار ، سرآمد بهار ؟ نه

.

.

عجل فرج ، لغلغه ی این زبان که نه

دیگر شده برای دلم یک شعار ، نه ؟

.

.

آقا اجازه؟گر خودمانی بگویمت

گردیده ام بسان خسی بی بخار؟نه؟

.

.

ای خاک بر این قلمم با سرودنم

مرهم برای آن دلت آمد به بار؟ نه

.

.

این است حال من ، به گمان شیعه ی تو ام

این من برای تو نمی آید به کار؟ نه؟

.

.

صدبار من "نه" به ندای تو گفته ام

اینبار تو گفته ای ام: جز یار؟ نه

.

.

رضوان باقری